«Heksa» (utdrag)

Heksa (utdrag)

Ti år gamle Konrad har flytta og begynt på ny skule. Skulevegen hans går gjennom skogen og forbi den farlege myra der det spøker. Konrad må gå forbi huset på Haugen, huset med dei freistande raude vinterepla og musikken. Dette er huset til Heksa, ho som har tatt livet av ungen sin. Det seier i alle fall kameratane til Konrad.

Etter kvart som dagane vert kortare, og jula nærmar seg, vert vinterepla i Heksa sin hage raudare og raudare og meir og meir freistande. Eit par av dei heng så nær vegen at Konrad kan nå dei mest utan problem. Berre han bøyer seg litt over gjerdet og strekkjer ut hendene, så har han dei, og så kan han springa som eit lyn heimover. Han tenkjer på det kvar dag når han går gjennom tunet. Han må smaka på dei epla. Han berre må.

Difor legg han ein plan: Det må vera musikk. Så lenge det er musikk, sit Heksa og spelar. Då vil ho ikkje kunna sjå han, og banen fram til dei raude epla vil vera klar. Og før ho har løfta hendene frå pianoet, er han mest heime. Dessutan kan aldri den gamle kvinna greia å springa så fort som han.

Men same kor god planen er, greier han ikkje å gjennomføra han. Kvar dag, når han mest er komen bort til apalen, byrjar hjarta å slå som ein hammar, sveitten siler frå panna, og utan at han kan styra det, tek beina til å springa av seg sjølv.

For kvar dag som går, pressar han seg til å gå nokre meter nærmare huset, før redsla tvingar han til å springa. Han knyter hendene, held pusten og kommanderer føtene til å gå roleg framover. Med det skal ikkje meir til enn ei lita blafring i gardinene, før beina tek til palings nedover vegen som galopperande hestar.

Likevel kjem han nærmare og nærmare, og ein dag står han ved målet. Epla er berre nokre korte meter unna. Inne i stova er trekkspelet i gang med ein av dei sorgtunge salmemelodiane. Ein trist og seig tone som strekkjer seg klagande ut mot han. Heksa er oppteken. Ho kan ikkje sjå han. Ho kan ikkje nå han heller.

Han tek dei siste tre-fire stega bort til gjerdet. Dei raude epla heng på ei av dei lågaste greinene. Det er berre å løfta armen, strekkja han ut, opna handa og nappa til seg eitt av dei og stikka. Det vil berre ta eit par sekundar.

Det er ingen ting å vera redd for, seier han til seg sjølv. Ho merkar meg ikkje. Men armane vil ikkje høyra på han, dei vert blytunge og vil ikkje lyda. Han må slita dei ut frå kroppen, og tvinga hendene bort til det nærmaste, knallraude eplet. Han pustar ikkje lenger. Tenkjer ikkje. Ser ikkje anna enn det raude eplet. Høyrer ikkje ein lyd, utan dunkinga frå hjarta. Alt står stilt.

Nett då fingertuppane rører borti det raude epleskalet, og han kjenner at det framleis er litt vått etter regnbya på føremiddagen, og det berre er å lukka handa og rykkja det til seg, kjenner han noko som får handa til å frysa og hjarta til å stogga.

Ei tynn, knoklete hand kjenner han.
Tynne fingrar som grip om aksla hans.
Han stivnar. Han svimlar. Eplet forsvinn innover i mørkret framfor han. Hagen og huset vert borte i ei svart skodde. Låra skjelv som gelé. Handa grip fastare om aksla. Han prøver å finna fram dei siste kreftene, for å riva seg laus.

Han må vekk, men handa på aksla held han att. Handa snur han rundt. Og ei anna hand tek tak under haka hans. Han tenkjer at ho vil kvela han. No er det slutt, tenkjer han. Men ho tek ikkje kvelartak. Ho løftar andletet hans opp. Tvingar han til å sjå på henne, sjå rett inn i det spisse, grå andletet, dei kvite hårstråa som stikk ut frå det svarte sjalet, den smale, stramme munnen, den spisse haukenasen og dei iskalde, grå augo. Handa under haka knip til og ristar han. Han held pusten og kjenner at alt blodet renn nedover, gjennom han og ut. Han kunne rive seg laus. Ho er sikkert ikkje så sterk. Han kunne sprunge snøggare enn lynet.

Men han kan ikkje røra seg. Han er ferdig. Han skulle ha sett på potetene. Han skulle gått rett heim og ikkje brydd seg om dei epla. Tenk om ho kjem til å drepa meg, til å tvinga meg ned i eit av dei botnlause myrhola. Han må koma seg fri. Han kan ikkje stå her. Han må heim.

Atle Hansen